Κάμπερλαντ, Ρίτσαρντ

I

(Richard Cumberland, Λονδίνο1631 – 1718). Άγγλος φιλόσοφος και ιεράρχης. Φοίτησε στα πανεπιστήμια του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης και αργότερα διετέλεσε επίσκοπος του Πιτερμπάροου. Έγινε γνωστός με το φιλοσοφικό του σύγγραμμα Φιλοσοφική έρευνα για τους νόμους της φύσης (De legibus naturae disquisito philosphica, 1762), με το οποίο αντέκρουσε συστηματικά τις φιλοσοφικές απόψεις του Χομπς, που πρέσβευαν τον ατομιστικό ηδονισμό προβάλλοντας μια πρώιμη εκδοχή του ωφελιμισμού, σύμφωνα με την οποία η ηθική αποτίμηση μιας πράξης ελέγχεται από το κριτήριο του κοινού καλού. Αργότερα o K., που είχε ασχοληθεί και με την ιατρική, δημοσίευσε τη φιλολογική του εργασία Πραγματεία για την ανακάλυψη των ιουδαϊκών μέτρων και σταθμώνκαθώς καινομισμάτων, η οποία θεωρήθηκε ιδιαίτερα αξιόλογη και μεταφράστηκε και στα γαλλικά.

II

(Richard Cumberland,Κέιμπριτζ1732 – 1811). Άγγλος πολιτικός και συγγραφέας. Ήταν δισέγγονος του φιλόσοφου και ιερωμένου Ρίτσαρντ Κάμπερλαντ (βλ. λ.). Διετέλεσε υπουργός Εμπορίου και Φυτειών (1775-83) και διορίστηκε εκπρόσωπος της Αγγλίας το 1780 στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συνθήκης ειρήνης με την Ισπανία. Παράλληλα με την πολιτική του δραστηριότητα, o Κ. ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, μυθιστορημάτων και φιλολογικών μελετημάτων. Ως δραματουργός καθιερώθηκε με την τραγωδία του Ηεξορία του Κικέρωνα (1761), την οποία ακολούθησαν το Καλοκαιρινό παραμύθι (1765), Οι αδελφοί (1769), Ο τυπικός εραστής (1772), Ο χολερικός άντρας (1774), Ο Ιουδαίος (1794), Ο τροχός της τύχης (1795) και η Πρώτη αγάπη (1795). Ο Κ. ασχολήθηκε επίσης με μεταφράσεις και, στο πλαίσιο της δραστηριότητάς του αυτής, μετέφρασε διάφορα αποσπάσματα ελληνικών κωμωδιών, τα οποία αναδημοσιεύτηκαν το 1840 από τον Τζέικομπ Μπέιλι με τους τίτλους Comicorum Graecorum Fragmenta και Hermesianactis, Archilochi, etPratinae fragmenta. Μετέφρασε επίσης και 50 ψαλμούς του Δαβίδ. Τέλος, ο Κ. έγραψε δύο μυθιστορήματα, το Άρουντελ (1789) και το Ερρίκος (αρχική έκδοση το 1795· επανέκδοση με πρόλογο του Γουόλτερ Σκοτ το 1821), καθώς και ένα θρησκευτικό έπος με τίτλο ΓολγοθάςΟ θάνατος του Χριστού (1792). Ο ομότεχνός του Ρίτσαρντ Σέρινταν, με τον οποίο βρισκόταν σε διαμάχη, τον σατίρισε ως λογοκλόπο στο έργο του Ο κριτικός (1779).